Σας παραθέτω ένα εξαιρετικό άρθρο του καθηγητή Hudson, "Ο Νέος Δρόμος της Ευρώπης για την Σκλαβιά: Ο Trichet Απειλεί την Ελλάδα με το Σιδερένιο Τακούνι" ο οποίος μας αναλύει τι συμβαίνει στην Ελλάδα, πως έχουμε εμπλακεί σε αυτό τον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο της τραπεζικής ελίτ κατά του ευρωπαϊκού πληθυσμού και πως έχουμε παρασυρθεί σε μια θανάσιμη παγίδα για το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα. Αν δεν αντιδράσουμε, θα απωλέσουμε σύντομα την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία, για πάντα υποτελείς στην νέα φεουδαρχία που διαμορφώνεται.
Ο Hudson μας προειδοποιεί για το επερχόμενο τραπεζικό πραξικόπημα στην Ευρώπη, το οποίο είναι αυτή την στιγμή σε εξέλιξη και περιγράφει με εξαιρετικές λεπτομέρειες την νέα απολυταρχική κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας. από τις κυρίαρχες τυρανικές δυνάμεις που έχουν επικρατήσει στην Ευρώπη.
Μας περιγράφει τέλος πως το όνειρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης για μια δημοκρατική Ευρώπη έχει μετατραπεί σε έναν οργουελικό εφιάλτη, ο οποίος πλήττει την χώρα μας. Δυστυχώς, δεν υπερβάλει καθόλου.
Πρόκειται για ένα μεγάλο σε μέγεθος άρθρο, αλλά σας προτείνω να το διαβάσετε όλο, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα που θα έχετε διαβάσει για την οικονομική κρίση, για την Χρεοκρατία και για την επικίνδυνη προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας στην Ευρώπη από μια κοσμοπολίτικη οικονομική τάξη που επιχειρεί να επιβληθεί.
[Ακολουθεί το άρθρο]
Ο Νέος Δρόμος της Ευρώπης για την Σκλαβιά
Ο Trichet Απειλεί την Ελλάδα με το Σιδερένιο Τακούνι
Του MICHAEL HUDSON
Μετάφραση: Αναξίμανδρος
 |
| Ο Καθηγητής Michael Hudson |
Αμέσως μετά την νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2009, έγινε σαφές πως τα οικονομικά του κράτους ήταν διαλυμένα. Τον Μάιο του 2010, ο γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ηγήθηκε την συγκέντρωση €120 Δις από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να στηρίξουν το οπισθοδρομικό φορολογικό σύστημα της χώρας, τα οποίο οδήγησε την κυβέρνηση στο χρέος – Το οποίο βοήθησαν να καλυφθεί επιμελώς οι τράπεζες της Wall Street, με λογιστική τύπου Enron.
Το φορολογικό σύστημα λειτουργούσε σαν ένα σιφόνι το οποίο μάζευε εισόδημα για να πληρώσει γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που αγόραζαν κρατικά ομόλογα (με υψηλότερο επιτόκιο ως ασφάλιστρο κινδύνου). Οι τραπεζίτες κινούνται τώρα να μετατρέψουν τον ρόλο τους σε επίσημο, σε μια επίσημη κατάσταση για την επανέκδοση των Ελληνικών ομολόγων καθώς αυτά λήγουν, και να επεκτείνουν την λήξη των βραχυπρόθεσμων ομολόγων.
Οι υπάρχοντες κάτοχοι των ομολόγων αυτών πρόκειται να αποκομίσουν ένα αναπάντεχο κέρδος αν αυτό το σχέδιο πετύχει. Η Moody’s υποτίμησε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε "σκουπίδι" την 1η Ιουνίου (από B1, το οποίο ήταν ήδη χαμηλό, σε Caa), υπολογίζοντας μια πιθανότητα 50% για στάση πληρωμών. Η υποτίμηση εξυπηρετεί το να σφίξουν περισσότερο για να στενέψουν τα περιθώρια της ελληνικής κυβέρνησης. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, τονίζει η Moody’s, "υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα πως οι υποστηρικτές της Ελλάδας (το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν, γνωστές συλλογικά ως ‘Τρόικα’) θα απαιτήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον την συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών σε μια αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας, σαν μια προϋπόθεση για περεταίρω στήριξη."
Οι όροι για ένα νέο "αναμορφωμένο" δανειακό πακέτο είναι πως η Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσει έναν ταξικό πόλεμο με το να αυξήσει τους φόρους, να μειώσει τις κοινωνικές παροχές – ακόμα και στις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα – και να ξεπουλήσει δημόσια γη, τουριστικές τοποθεσίες, νησιά, λιμάνια, ύδατα και συστήματα αποχέτευσης. Αυτό θα αυξήσει το κόστος της ζωής και της επιχειρηματικότητας, διαβρώνοντας την ήδη μειωμένη εξαγωγική ανταγωνιστικότητα της χώρας. Οι τραπεζίτες υποκριτικά το αποκαλούν αυτό "διάσωση" της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό που διασώθηκε πραγματικά ένα χρόνο πριν, τον Μάιο 2010, ήταν οι γαλλικές τράπεζες που κατείχαν €31 Δις σε ελληνικά ομόλογα, οι γερμανικές τράπεζες , με €23 Δις σε ομόλογα, και άλλοι ξένοι επενδυτές. Το πρόβλημα ήταν πώς να πείσουν τους Έλληνες να συναινέσουν σε αυτό. Το κόμμα του νεοεκλεγμένου Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, οι Σοσιαλιστές, φάνηκε πως μπορούσαν να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα στις ίδιες γραμμές με εκείνες που ακολούθησα τα νεοφιλελεύθερα Σοσιαλδημοκρατικά και Εργατικά κόμματα στην υπόλοιπη Ευρώπη – την ιδιωτικοποίηση βασικών υποδομών και την δέσμευση μελλοντικών εισοδημάτων για να πληρώνουν τους τραπεζίτες.
Η ευκαιρία ήταν ιδανική για να ελέγξουν την οικονομία της χώρας και να την οικειοποιηθούν. Οι τραπεζίτες ήταν από την μεριά τους ανυπόμονοι να συνάψουν δάνεια για να εξαγοράσουν τον οργανισμό στοιχημάτων ΟΠΑΠ, τον ΟΤΕ, τα λιμάνια και τις μεταφορές, ή κάποια άλλα μονοπώλια τα οποία μπορούσαν να αποκτήσουν σε τιμή ευκαιρίας.Για τις πλουσιότερες κοινωνικές τάξεις της Ελλάδας, το δανειακό πακέτο μέσω ΕΕ θα τους επέτρεπε να μετακινήσουν τα χρήματά τους εκτός της χώρας, αφού αυτή θα παρέμενε εντός της Ένωσης, και πριν φτάσει το σημείο στο οποίο η χώρα θα αναγκαστεί να αντικαταστήσει το ευρώ με την δραχμή, την οποία στην συνέχεια θα υποτιμήσει. Μέχρι να γίνει αυτή η αλλαγή σε ένα υποτιμημένο νόμισμα, η Ελλάδα θα πρέπει να ακολουθεί την βαλτική και ιρλανδική πολιτική της "εσωτερικής υποτίμησης." Αυτό σημαίνει μείωση μισθών και συντάξεων και στάση πληρωμών του κράτους (πλην προς τον τραπεζικό τομέα) με στόχο την αύξηση της ανεργίας και ουσιαστικά, την μείωση του επιπέδου των μισθών.
Αυτό που στην πραγματικότητα υποτιμάται σε περιόδους λιτότητας ή υποτίμησης του νομίσματος είναι το κόστος της εργασίας. Αυτό αποτελεί το κύριο εθνικό κόστος κάθε χώρας, καθώς τα υπόλοιπα υπόκεινται σε ένα παγκόσμιο σύστημα διαμόρφωσης του κόστους και της τιμής των καυσίμων, των μεταλλευμάτων, των καταναλωτικών αγαθών, των τροφίμων, ακόμα και της πίστωσης.
Αν οι μισθοί και οι συντάξεις δεν μπορούν να μειωθούν με μια "εσωτερική υποτίμηση" (δηλαδή με ανεργία που ξεκινά από τον δημόσιο τομέα και οδηγεί σε καθολική μείωση μισθών και συντάξεων), αυτό που θα το πετύχει τελικά είναι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ευρωπαϊκός πόλεμος των πιστωτών στα χρεωμένα κράτη μετατράπηκε σε ταξικό πόλεμο. Όμως για να περάσουν τέτοια νεοφιλελεύθερα μέτρα, είναι απαραίτητο πρώτα να παρακαμφθούν τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια. Δεν μπορεί όμως να περιμένουν πως όλοι οι ψηφοφόροι θα είναι πάντα το ίδιο παθητικοί σε βαθμό να λειτουργούν ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα, όπως στην Λετονία και την Ιρλανδία.
Μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού αναγνωρίζει αυτό που συμβαίνει, καθώς αυτό το σενάριο αναδιπλώθηκε στην διάρκεια αυτού του χρόνου. "Ο ίδιος ο Παπανδρέου παραδέχτηκε πως δεν έχει λόγο στα οικονομικά μέτρα τα οποία μας εξαπολύουν" λέει ο Μανόλης Γλέζος της Αριστεράς. "Αυτά αποφασίστηκαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Είμαστε πλέον κάτω από ξένη επιτήρηση και αυτό θέτει σοβαρά ερωτήματα για την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική μας ανεξαρτησία." Στην δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, ο συντηρητικός ηγέτης Αντώνης Σαμαράς είπε ενώ οι διαπραγματεύσεις της 27 Μαΐου με την Τρόικα ήταν σε εξέλιξη: "Δεν συμφωνούμε με την πολιτική που σκοτώνει την οικονομία και σκοτώνει την κοινωνία. . .. Υπάρχει μόνο μια διέξοδος για την Ελλάδα, την αναδιαπραγμάτευση του σχεδίου διάσωσης [της ΕΕ και του ΔΝΤ]."
Όμως οι πιστωτές της ΕΕ αύξησαν το διακύβευμα: Απείλησαν πως η άρνηση της συμφωνίας συνεπάγεται απόσυρση των κεφαλαίων, πράγμα που συνεπάγεται κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της χώρας και οικονομική αναρχία.
Οι Έλληνες αρνήθηκαν να παραδοθούν ήσυχα. Ξεκίνησαν απεργίες οι οποίες επεκτάθηκαν από τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, σε ένα πανεθνικό κίνημα "Δεν πληρώνω" καθώς οι Έλληνες άρχισαν να αρνούνται να πληρώνουν διόδια ή άλλες δημόσιες χρεώσεις πρόσβασης. Η αστυνομία και άλλοι εισπράκτορες δεν προσπάθησαν να επιβάλουν τις εισπράξεις. Η αναδυόμενη λαϊκή συναίνεση οδήγησε τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker να εξαπολύσει μια ανάλογη απειλή με εκείνη που είχε κάνει στην Ισλανδία ο Βρετανός ομόλογός του Gordon Brown: Αν η Ελλάδα δεν υποκύψει στους ευρωπαίους υπουργούς οικονομικών, εκείνοι θα μπλοκάρουν την επόμενη δόση του δανείου από το ΔΝΤ, το οποίο είναι προγραμματισμένο για τα μέσα Ιουνίου. Αυτό θα εμποδίσει την ελληνική κυβέρνηση να πληρώσει του ξένους τραπεζίτες και αρπακτικά ταμεία που αγοράζουν το ελληνικό χρέος με μια ολοένα και μεγαλύτερη έκπτωση.
Για πολλούς Έλληνες, αυτή η απειλή των υπουργών οικονομικών της ΕΕ είναι κενή, καθώς είναι σε οι τελευταίοι να βγάζουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια. Αν δεν υπάρχουν χρήματα για να αποπληρώσει η Ελλάδα το χρέος της, τότε θα υποφέρουν οι ξένοι κάτοχοι ομολόγων – για όσο καιρό η Ελλάδα έχει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα της ίδιας της οικονομίας και μετά των δανειστών της. Όμως αυτό είναι ένα μεγάλο "αν". Ο Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Παπανδρέου μιμούμενος τον Ισλανδό Σοσιαλδημοκράτη Sigurdardottir στο να απαιτήσει "συναίνεση" στο να υπακούσουν τους ευρωπαίους υπουργούς οικονομικών. "Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απορρίπτουν αυτό το τελευταίο πακέτο λιτότητας, καθώς η συμφωνία για την υιοθέτηση ακόμα πιο σκληρών μέτρων, με αντάλλαγμα μιας νέας χρηματοδότησης ύψους €110 Δις, θα πνίξει την οικονομία."
Αυτό τον καιρό τίθεται το ερώτημα αν η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η υπόλοιπη Ευρώπη θα εγκαταλείψουν την δημοκρατία και θα προσχωρήσουν σε μια οικονομική ολιγαρχία. Ο οικονομικός στόχος είναι η παράκαμψη των κοινοβουλίων με την απαίτηση "συναίνεσης" η οποία θα θέσει πρώτα τους πιστωτές, πάνω από την ίδια την οικονομία. Τα κοινοβούλια καλούνται να εγκαταλείψουν τον θεσμικό τους ρόλο, αυτό της θέσπισης πολιτικής. Ο ορισμός της "ελεύθερης αγοράς" άλλαξε και πλέον σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός – στα χέρια κεντρικών τραπεζιτών. Αυτός είναι ένας νέος δρόμος προς την σκλαβιά, στην οποία οδηγούν οι χρηματοοικονομοποιημένες "ελεύθερες αγορές: Οι αγορές είναι πλέον ελεύθερες για τους ιδιωτικοποιητές να ζητούν μονοπωλιακές τιμές για βασικές υπηρεσίες "ελεύθεροι" από ρυθμιστικούς κανόνες των τιμών και των μονοπωλίων, "ελεύθεροι" από τα όρια στην πίστωση για την προστασία των οφειλετών, και πάνω από όλα, "ελευθεροι" από την παρέμβαση των τοπικών κοινοβουλίων. Η απόσπαση των φυσικών μονοπωλίων των μεταφορών, των επικοινωνιών, των λαχείων και της ίδιας της γης από τον δημόσιο τομέα, αποκαλείται η εναλλακτική στην υποδούλωση και όχι ο δρόμος προς μια δουλοπαροικία βασισμένη στο χρέος και σε ένα χρηματοοικονομικό νέοφεουδαλισμό τα οποία παραμονεύουν σε μια νέα μελλοντική πραγματικότητα. Αυτή είναι η αναποδογυρισμένη οικονομική φιλοσοφία του καιρού μας.
Η συγκέντρωση των οικονομικών δυνάμεων σε μη-δημοκρατικά χέρια είναι συνυφασμένη με τον ίδιο τον τρόπο που επετεύχθη εξαρχής ο κεντρικός χρηματοπιστωτικός σχεδιασμός της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν έχει κάποια δημοκρατικά ελεγμένη κυβέρνηση από πίσω της η οποία θα εισπράττει φόρους. Το Ευρωσύνταγμα εμποδίζει την ΕΚΤ από το να στηρίζει οικονομικά τις επί μέρους κυβερνήσεις. Στην ουσία, και τα άρθρα της συμφωνίας ΕΕ με το ΔΝΤ εμποδίζουν την ΕΚΤ από το να δίνει εσωτερική οικονομική υποστήριξη για κρατικά ελλείμματα.
"Ένα μέλος κράτος μπορεί να αποκτήσει πίστωση από το ΔΝΤ, μόνο υπό τον όρο πως υπάρχει ‘η ανάγκη για να κάνει μια πληρωμή λόγω ισοζυγίου πληρωμών, λόγω συναλλαγματικών αποθεμάτων, ή λόγω εξελίξεων στα αποθεματικά μιας χώρας.’" Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία σίγουρα δεν έχουν ελλείμματα στα συναλλαγματικά αποθεματικά τους. Το ΔΝΤ τις δανείζει λόγω προβλημάτων προϋπολογισμού και αυτό είναι κάτι που υποτίθεται δεν μπορεί να κάνει. Η Deutsche Bundesbank, η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, το κατέστησε αυτό σαφές στην μηνιαία αναφορά της τον Μάρτιο του 2010: "Οποιαδήποτε οικονομική συνεισφορά από το ΔΝΤ για την επίλυση προβλημάτων που δεν έχουν σχέση με ανάγκη για ξένο συνάλλαγμα – όπως η άμεση χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού – θα είναι ασύμβατη με την νομισματική αποστολή του." Ο επικεφαλής του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn και ο αρχιοικονομολόγος Olivier Blanchard οδηγούν το ΔΝΤ σε μια απαγορευμένη περιοχή, και δεν υπάρχει κανένα δικαστήριο για να τους σταματήσει.” (Roland Vaubel, “Europe’s Bailout Politics,” The International Economy, Άνοιξη 2011, σ. 40.)
Το ηθικό δίδαγμα είναι πως όταν πρόκειται για την διάσωση των τραπεζιτών, οι κανόνες δεν ισχύουν – καθώς πλέον θεωρείται "ανώτερη δικαιοσύνη" η διάσωση των τραπεζών και ων υψηλού οικονομικού προφίλ αντισυμβαλλόμενών τους από το να υποστούν ζημιές. Αυτό είναι εντελώς αντιθετικό σχετικά με την πολιτική του ΔΝΤ προς τους εργαζόμενους και τους "φορολογούμενους." Ο ταξικός πόλεμος επανήλθε δριμύτερος και οι τραπεζίτες έχουν νικήσει αυτή την φορά.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) η οποία προϋπήρξε της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργήθηκε από μια γενιά ηγετών των οποίων ο κύριος στόχος ήταν το τέλος του αλληλοκτόνου πολέμου ο οποίος ταλάνιζε την Ευρώπη για χιλιάδες χρόνια. Το σκοπός πολλών ήταν το ολοκληρωτικό τέλος του φαινομένου των εθνικών κρατών – με την επίφαση πως είναι τα κράτη εκείνα τα οποία οδηγούν στον πόλεμο. Η γενική προσδοκία ήταν πως η οικονομική δημοκρατία θα αντιτίθετω στον τρόπο σκέψης των βασιλικών και αριστοκρατών που αναζητούσαν την δόξα μέσα από την κατάκτηση. Εσωτερικά, η οικονομική αναθεώρηση θα επρόκειτω να καθαρίσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες από την κληρονομιά των μεταφευδαρχικών κατακτήσεων και να αποδόσει τις περιουσίες σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο στόχος ήταν η ωφέλεια του ευρύτερου πληθυσμού. Αυτό ήταν ένα κλασσικό πρόγραμμα οικονομικής αναθεώρησης της πολιτικής οικονομίας.
Ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ξεκίνησε με το εμπόριο, ως το μονοπάτι της ελάσσονος αντίστασης – η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία προωθήθηκε από τον Robert Schuman το 1952, ακολουθήθηκε από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ, ή Κοινή Αγορά) το 1957. Η Τελωνιακή Ένωση και η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) ολοκληρώθηκαν με την οικονομική ένωση. Μα χωρίς ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να νομοθετεί, να θέτει τους φορολογικούς συντελεστές, να προστατεύει τις εργασιακές σχέσεις και τους καταναλωτές και να ελέγχει τα υπεράκτια οικονομικά κέντρα, η Ευρώπη μετακύλησε τον κεντρικό σχεδιασμό στα χέρια των τραπεζιτών και των οικονομικών οργανισμών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αντικατάσταση των κρατών μελών με τον τραπεζικό σχεδιασμό. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δημοκρατικές πολιτικές αντικαταστήθηκαν με μια οικονομική ολιγαρχία.
Τα οικονομικά είναι μια μορφή πολέμου. Όπως με την στρατιωτική κατάκτηση, ο σκοπός τους είναι η ανάληψη του ελέγχου της γης, της δημόσιας υποδομής, και της επιβολής φόρου υποτελείας. Αυτό περιλαμβάνει την επιβολή νόμων στους υπηκόους και την συγκέντρωση του κοινωνικού, καθώς και του οικονομικού σχεδιασμού, στα χέρια ολίγων. Αυτός είναι και ο τρόπος που έγινε η επίθεση, με οικονομικά μέσα και χωρίς το κόστος του επιτιθέμενου να διαθέτει στρατούς. Όμως η οικονομίες η οποίες υφίσταται αυτή την επίθεση, μπορεί να υποστούν ανεπανόρθωτη ζημιά ή ακόμα και να αφανιστούν, με τον ίδιο τρόπο, με μια οικονομική λιτότητα, όσο και με μια στρατιωτική επίθεση, όσον αφορά την δημογραφική συρρίκνωση, την μείωση του προσδόκιμου ζωής, της μετανάστευσης και της φυγής του κεφαλαίου εκτός χώρας.
Αυτή η επίθεση δεν διεξάγεται από εθνικά κράτη καθεαυτά, αλλά από μια κοσμοπολίτικη οικονομική τάξη. Η οικονομία ήταν πάντα πιο κοσμοπολίτικη, παρά εθνικιστική – και πάντα έψαχνε τρόπους να επιβάλει τις προτεραιότητές της και την απόκτηση μιας δυνατότητας νομοθετικής εξουσίας, σε βάρος των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.
Όπως με κάθε μονοπώλιο, ή έννομο συμφέρον, η οικονομική στρατηγική προσπαθεί να εμποδίσει την κυβερνητική εξουσία να το ρυθμίσει ή να το φορολογήσει. Από μια οικονομική οπτική γωνία, η ιδεατή λειτουργία του κράτους είναι να ενισχύσει και να προστατέψει το οικονομικό κεφάλαιο και το "θαύμα του συσσωρευόμενου τόκου" ο οποίος επιτρέπει τον εκθετικό πολλαπλασιασμό των περιουσιών, πιο γρήγορα από όσο μπορεί να αναπτυχθεί μια οικονομία, μέχρις ότου καταβροχθίσουν την οικονομική βάση και να κάνουν το ίδιο πράγμα που έκαναν οι αρπακτικοί πιστωτές και οι εισοδηματίες στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Αυτή η οικονομική δυναμική είναι εκείνη που απειλεί να διασπάσει την Ευρώπη σήμερα. Όμως η οικονομική τάξη έχει αποκτήσει αρκετή εξουσία για να αντιστρέψει τα ίδια τα ιδεολογήματα της Ευρώπης και να επιμένει πως αυτό που απειλεί την συνοχή της είναι οι εθνικοί πληθυσμοί οι οποίοι ενεργούν για να αντισταθούν τις κοσμοπολίτικες αξιώσεις του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου να επιβάλει λιτότητα στους εργαζόμενους.
Τα χρέη τα οποία δεν μπορούν να αποπληρωθούν, μεταφέρονται στο δημόσιο ισολογισμό, χωρίς καμία απολύτως στρατιωτική διαμάχη. Τουλάχιστον αυτά τα αιματοκυλίσματα είναι πλέον στο παρελθόν. Από την οπτική γωνία των Ιρλανδικών και των Ελληνικών πληθυσμών (στους οποίους πιθανώς θα προστεθούν εκείνοι της Πορτογαλίας και της Ισπανίας), οι εθνικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις έχουν κινητοποιηθεί για να τους επιβάλουν τους όρους της εθνικής υποταγής στους οικονομικούς σχεδιαστές.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το ιδεώδες τους είναι να μετατρέψουν τα κοινοβούλια σε τοπικά καθεστώτα μαριονέτες τα οποία θα υπηρετούν την κοσμοπολίτικη οικονομική τάξη με την χρήση του χρέους σαν μοχλό για την κατάτμηση αυτού που έχει απομένει από τον δημόσιο τομέα, το οποίο παλαιότερα αποκαλούσαν "τα κοινά." Ως έχει, πλέον μπαίνουμε σε ένα μετα-μεσαιωνικό κόσμο περιφραγμένης γης – ένα κίνημα αρπαγής περιουσιών οδηγούμενο από τους νόμους της οικονομίας, οι οποίοι υπερέχουν του Αστικού Δικαίου και κινούνται ενάντια στο κοινό καλό.
Μέσα στην Ευρώπη, η οικονομική εξουσία συγκεντρώνεται στην Γερμανία, την Γαλλία και την Ολλανδία. Είναι οι δικές τους τράπεζες οι οποίες κατείχαν την πλειοψηφία των ομολόγων της ελληνικής κυβέρνησης και οι οποίες είναι εκείνες που απαιτούν την επιβολή μέτρων λιτότητας. Όπως έκαναν ήδη οι ιρλανδικές τράπεζες, επιβάλλοντας την διάσωσή τους στους ιρλανδούς φορολογούμενους.
Την Τρίτη, 2 Ιουνίου 2011, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet έθεσε το σχέδιο για το πώς θα επιβληθεί μια οικονομική ολιγαρχία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ανακοίνωσε το σχέδιό του αυτό, κατά την διάρκεια της βράβευσής του με το βραβείο Καρλομάγνος στα Άαχεν της Γερμανίας (Στμ: στην πόλη που ο Καρλομάγνος είχε δημιουργήσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Η κίνησή του αυτή ήταν συμβολική, καθώς εξέφρασε πως η Ευρώπη θα πρέπει να ενοποιηθεί, όχι έχοντας ως βάση μια οικονομική ειρήνη ανάμεσα στα κράτη, όπως ήταν το όνειρο των αρχιτεκτόνων της Κοινής Αγοράς το 1950, αλλά έχοντας μια εκ διαμέτρου αντίθετη ολιγαρχική βάση.
Κατά την διάρκεια της ομιλίας του "Κτίζοντας την Ευρώπη, κτίζοντας τους θεσμούς," ο Trichet έδωσε τα εύσημα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του οποίου ηγείται ο κ. Van Rompuy επειδή δίνει κατεύθυνση και ορμή στο ύψιστο βαθμό, αλλά και το Eurogroup των υπουργών οικονομικών, του οποίου ηγείται ο κ. Juncker. Μαζί, οργάνωσαν αυτό που ο τύπος αποκαλεί ευρωπαϊκή πιστωτική "τρόικα". Ο λόγος του κ. . Trichet αναφέρεται στο "τριάλογο" ανάμεσα στην Ευρωβουλή, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η αποστολή της Ευρώπης, όπως εξήγησε, είναι να ακολουθήσει τον Έρασμο στο να φέρει την Ευρώπη πέρα από το παραδοσιακή "αυστηρή έννοια της εθνικής ταυτότητας." Το πρόβλημα του χρέους απαιτεί νέα "μέτρα οικονομικής πολιτικής – τα οποία τα αποκαλούμε ‘μη συμβατικές’ αποφάσεις, αυστηρά διαφοροποιημένες από τις ‘συμβατικές’ αποφάσεις, οι οποίες σκοπεύουν στην αποκατάσταση μιας καλύτερης οικονομικής πολιτικής σε αυτές τις ανώμαλες οικονομικές συνθήκες." Το πρόβλημα είναι πώς να γίνουν αυτές οι συνθήκες η νέα κανονικότητα – αυτή της αποπληρωμής των δανείων και του επανακαθορισμού της φερεγγυότητας του έθνους, με το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα.
"Οι χώρες που δεν έχουν υπακούσει το γράμμα ή το πνεύμα των κανόνων αυτών αντιμετωπίζουν δυσκολίες," τονίζει ο Trichet. "Μέσω της μόλυνσης, αυτές οι δυσκολίες έχουν επηρεάσει αρκετές χώρες στην EOE. Η ενίσχυση των κανόνων για την αποτροπή της υιοθέτησης λανθασμένων πολιτικών, είναι πλέον επείγουσα προτεραιότητα." Η χρήση του όρου "μόλυνση" από τον Trichet, αφορά την δημοκρατική διακυβέρνηση και την προστασία των οφειλετών, σαν μια ασθένεια. Θυμίζει την ομιλία του Έλληνα συνταγματάρχη, στην αρχή της περίφημης ταινίας του 1969 "Ζ": Την καταπολέμηση του αριστερισμού σαν να ήταν ένα γεωργικό παράσιτο το οποίο πρέπει να εξολοθρευτεί με το σωστό ιδεολογικό παρασιτοκτόνο. Ο κ. Trichet υιοθετεί την ρητορική αυτού του συνταγματάρχη. Το έργο των Ελλήνων Σοσιαλιστών είναι προφανές πως είναι να κάνουν αυτό που οι συνταγματάρχες και οι συντηρητικοί διάδοχοί τους δεν κατάφεραν να κάνουν: να παραδώσουν τους εργαζόμενους σε μια μη αναστρέψιμη οικονομική αναθεώρηση.
"Οι ρυθμίσεις είναι ήδη προγραμματισμένες και περιλαμβάνουν οικονομική βοήθεια κάτω από αυστηρές συνθήκες, σε πλήρη εναρμόνιση με την πολιτική του ΔΝΤ. Γνωρίζω πως κάποιοι παρατηρητές ανησυχούν για το που θα οδηγήσει αυτό. Η γραμμή ανάμεσα στην περιφερειακή αλληλεγγύη και την μεμονωμένη ευθύνη θα γίνει θολή αν οι προϋποθέσεις δεν τηρηθούν με αυστηρότητα."
" Πιστεύω πως θα ήταν σωστό να προβλέψουμε ένα μεσοδιάστημα δύο φάσεις για τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολία. Αυτό θα επιβάλει φυσικά την αλλαγή της Συνθήκης."
"Σαν μια πρώτη φάση, είναι δικαιολογημένο να παρέχουμε οικονομική βοήθεια με το πρόσχημα ενός ισχυρού προγράμματος ανασυγκρότησης. Είναι σωστό να δώσουμε στις χώρες μια ευκαιρία να διορθώσουν από μόνες τους την κατάσταση και να επαναφέρουν την σταθερότητα."
"Παράλληλα, μια τέτοια βοήθεια είναι προς το συμφέρον της ευρωζώνης ως σύνολο, καθώς εμποδίζει την κρίση να επεκταθεί με τρόπο που θα προκαλέσει ζημιά σε άλλες χώρες"
Είναι ιδιαίτερης σημασίας να προχωρήσει αυτή η διόρθωση , οι χώρες – κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις – να ενωθούν για αυτή την προσπάθεια και οι χώρες που συνεισφέρουν στην επίλυση του προβλήματος να ερευνήσουν με μεγάλη προσοχή την εφαρμογή του προγράμματος.
"Όμως, αν μια χώρα δεν αποδίδει, πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε πως η δεύτερη φάση θα είναι διαφορετική. Θα ήταν άραγε ακραίο να προβλέψουμε, σε αυτή την δεύτερη φάση, το να δώσουμε στις αρχές της ευρωζώνης μια βαθύτερη και πιο επίσημη εξουσία στην διαμόρφωση των οικονομικών πολιτικών της χώρας, αν αυτές αποκλίνουν επικίνδυνα; Μήπως (είναι απαραίτητη) μια ευθεία επιρροή, πάνω και πέρα από την παρούσα ενισχυμένη παρακολούθηση η οποία υφίσταται σήμερα;…(έμφαση του Hudson)"
Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ έθεσε τους βασικούς πυλώνες του προγράμματος της μεταρρύθμισής του (αν δεν θεωρήσουμε ως παρωδία την χρήση του όρου "μεταρρύθμιση" για τον σημερινό αντι-διαφωτισμό:)
"Με την νέα έννοια της δεύτερης φάσης, θα αλλάξουμε δραματικά την παρούσα διακυβέρνηση βασισμένη στην διαλεκτική της παρακολούθησης, σε προτάσεις και σε κυρώσεις. Με αυτή την έννοια, όλες οι αποφάσεις παραμένουν στα χέρια των κρατών τα οποία εμπλέκονται, ακόμα και αν οι προτάσεις δεν εφαρμόζονται, και ακόμα και αν αυτή η στάση προκαλεί περισσότερα σοβαρά προβλήματα για τα άλλα κράτη μέλη. Με την νέα αυτή έννοια, αυτό δεν θα είναι δυνατό, και θα είναι υποχρεωτικό στην δεύτερη φάση για κάποιες ευρωπαϊκές αρχές – κυρίως το Συμβούλιο, έπειτα από πρόταση της Επιτροπής, σε συνεργασία με την ΕΚΤ – να αναλάβουν οι ίδιοι αποφάσεις οι οποίες θα εφαρμοστούν στην οικονομία υπό συζήτηση."
"Ένας τρόπος που μπορούμε να το φανταστούμε είναι να πως οι ευρωπαϊκές αρχές θα έχουν το δικαίωμα βέτο σε κάποιες αποφάσεις οικονομικής πολιτικής. Η αποστολή θα μπορούσε να περιλαμβάνει συγκεκριμένα σημαντικότερα φορολογικά κονδύλια και ουσιώδη στοιχεία για την ανταγωνιστικότητα της χώρας."
...
Με το "ασυνήθιστες οικονομικές πολιτικές", ο κ. Trichet εννοεί την μη αποπληρωμή των χρεών – με την παραγραφή τους, χωρίς την παράλληλη παράδοση της υποθηκευμένης γης και των μονοπωλίων από το Δημόσιο, αλλά και την άρνηση της αντικατάστασης της πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας με έλεγχο από τους τραπεζίτες. Με το να στρέψει το μαχαίρι στην πληγή της μακροχρόνιας ιστορίας του ευρωπαϊκού ιδεαλισμού, απατηλά περιγράφει το προτεινόμενο οικονομικό πραξικόπημα σαν να ήταν στο πνεύμα του Jean Monnet, του Robert Schuman και άλλως φιλελεύθερων οι οποίοι προωθούσαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με την ελπίδα πως θα δημιουργούσαν ένα πιο ειρηνικό κόσμο – ένα κόσμο που θα ευημερούσε και θα παρήγαγε, όχι έναν κόσμο που θα βασιζόταν στην οικονομική απογύμνωση των πόρων.
"Σε μια Ένωση του αύριο, η αυτή του μεθαύριο, θα είναι πολύ τολμηρό να οραματιστούμε, αφού έχουμε πετύχει μια κοινή αγορά, ένα κοινό νόμισμα και μια κοινή κεντρική τράπεζα, και έναν κοινό υπουργό οικονομικών της Ένωσης; Δεν είναι απαραίτητο αυτός να διευθύνει ένα τεράστιο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Όμως ο Υπουργός Οικονομικών θα έχει άμεσες αρμοδιότητες σε τρεις τουλάχιστον τομείς: Πρώτον, στην παρακολούθηση των φορολογικών και ανταγωνιστικών πολιτικών, καθώς επίσης και άμεσες δικαιοδοσίες όπως ανέφερα πρωτύτερα που θα αφορούν χώρες της ‘δεύτερης φάσης’ μέσα στην ευρωζώνη. Δεύτερο, θα έχει τις τυπικές ευθύνες του εκτελεστικού τομέα, όσον αφορά τον ενιαίο οικονομικό τομέα της Ένωσης. Τρίτον, την αντιπροσώπευση της ενωμένης συνομοσπονδίας στα διεθνείς οικονομικούς θεσμούς."
"Ο Husserl ολοκλήρωσε την ομιλία του με ένα όραμα: ‘Η υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης θα τελειώσει με έναν από τους δύο τρόπους: Με την κατάρρευση της (...) μέσα από μίσος για το πνεύμα και μέσα από την βαρβαρότητα, ή την αναγέννηση της μέσα από το πνεύμα της φιλοσοφίας και μέσα από τον ηρωισμό της λογικής (...).’"
Όπως ο φίλος μου Marshall Auerback σχολίασε ως απάντηση σε αυτή την ομιλία, το μήνυμα είναι αρκετά γνώριμο σαν μια περιγραφή του τι γίνεται στις ΗΠΑ: "Είναι η απάντηση των Ρεπουμπλικάνων στο Μίσγκαν. Αναλαμβάνουν τον έλεγχο των πόλεων σε κρίση, τις οποίες τις διαχειρίζονται κάποιες λιγότερο ευνοημένες μειονότητες, αφαιρούν τις δημοκρατικά ελεγμένες κυβερνήσεις από την εξουσία και χρησιμοποιούν έκτακτες εξουσίες για να επιβάλουν λιτότητα." Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει χώρος στην ΕΕ για κάποιον οργανισμό όπως αυτός που υποστηρίζει η Elizabeth Warren. Ο Trichet και η ΕΚΤ δεν σκοπεύουν σε κάποια ιδεολογική ολοκλήρωση. Κατευθύνεται προς αυτό που εμφανίστηκε στους τίτλους τέλους της ταινίας "Ζ": Τα πράγματα που απαγορεύονταν από την χούντα περιελάμβαναν: "κινήματα ειρήνης, απεργίες, συνδικάτα, μακριά μαλλιά στους άνδρες, τους Beatles, άλλη μοντέρνα και δημοφιλή μουσική (‘la musique populaire’’), τον Σοφοκλή, το Λέων Τολστόι, τον Αισχύλο, να γράφει κανείς πως ο Σωκράτης ήταν ομοφυλόφιλος, τον Ευγένιο Ιονέσκο, τον Ζαν Πωλ Σατρ, τον Αντόν Τσέχωφ, τον Χάρολντ Πίντερ, τον Έντουαρτ Αλμπέ, τον Μάρκ Τουέιν, τον Σάμουελ Μπέκετ, τις δικηγορικές ενώσεις, την κοινωνιολογία, τις παγκόσμιες εγκυκλοπαίδιες, τον ελεύθερο τύπο και τα καινούργια μαθηματικά. Επίσης, απαγόρευσε το γράμμα Ζ, το οποίο χρησιμοποιούταν σαν μια υπενθύμιση πως ο Γρηγόρης Λαμπράκης και κατ’ επέκταση το πνεύμα της αντίστασης ζεί (Ζ = ‘(ο Λαμπράκης) ζεί’)"
Όπως συνοψίζει με ακρίβεια η Wall Street Journal την πολιτική που προωθεί ο κ. Trichet, "αν μια χώρα υπό διάσωση δεν αποδίδει στο πρόγραμμα φορολογικής διόρθωσης, τότε μια ‘δεύτερη φάση’ θα κριθεί απαραίτητη, η οποία πιθανώς θα περιλαμβάνει το να ‘δώσει στις ευρωπαϊκές αρχές μια βαθύτερη και πιο επίσημη εξουσία στην διαμόρφωση των οικονομικών πολιτικών της χώρας... ’" Οι αρχές της ευρωζώνης – ειδικότερα, οι οικονομικοί θεσμοί τους, όχι οι δημοκρατικοί θεσμοί, οι οποίοι στοχεύουν στην προστασία των εργαζομένων, των καταναλωτών, στην ενίσχυση του επιπέδου διαβίωσης κλπ – "μπορεί να έχουν ‘το δικαίωμα βέτο σε ορισμένες αποφάσεις οικονομικής πολιτικής’ κάτω από ένα τέτοιο καθεστώς. Συγκεκριμένα, το βέτο θα μπορούσε να εφαρμοστεί για ‘σημαντικά κονδύλια και στοιχεία της οικονομίας τα οποία είναι σημαντικά για την ανταγωνιστικότητα της χώρας.’"
Παραφράζοντας την πένθιμη ερώτηση του κ. Trichet, " Σε μια Ένωση του αύριο... θα είναι πολύ τολμηρό να οραματιστούμε ... και έναν κοινό υπουργό οικονομικών της Ένωσης; " το άρθρο σημειώνει πως "Ένα τέτοιο υπουργείο δεν θα χρειάζεται να έχει ένα τεράστιο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, αλλά θα εμπλέκεται στην παρακολούθηση και στην έκδοση βέτο και θα εκπροσωπεί την νομισματική ένωση σε διεθνείς οικονομικούς θεσμούς."
Η δική μου μνήμη είναι πως το σοσιαλιστικό ιδεώδες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απεχθανόταν να βλέπει κράτη μέλη σαν όργανα στρατιωτικού πολέμου. Αυτή η φιλοειρηνική ιδεολογία επικάλυψε την αρχική σοσιαλιστική ιδεολογία του τέλους του 19ου Αιώνα, η οποία ήθελε να πετύχει μια αναθεώρηση κατά την οποία οι κυβερνήσεις θα έπαιρναν την νομοθετική εξουσία, την φορολογική εξουσία και την ίδια την περιουσία από τα χέρια των τάξεων εκείνων που τα κατείχαν από την εποχή των εισβολών των Βίκινγκς στην Ευρώπη και έχουν καθιερώσει φεουδαρχικά προνόμια, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας γης εν απουσία, το οικονομικό έλεγχο των εμπορικών μονοπωλίων και, όλο και πιο πολύ, τα τραπεζικά προνόμια της δημιουργίας του χρήματος.
Όμως, όπως ο συνάδελφός μου στο UMKC, Καθηγητής Bill Black σχολιάζει στο οικονομικό blog του πανεπιστημίου: "Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι πως οι γενικά αριστερές κυβερνήσεις της περιφέρειας υιοθέτησαν τόσο σφόδρα τα ακροδεξιά οικονομικά γιατροσόφια της ΕΚΤ – την λιτότητα σαν μια σωστή απάντηση στην μεγάλη ύφεση... Το γιατί τα αριστερά κόμματα αγκαλιάζουν την συμβουλή των ακροδεξιών οικονομολόγων των οποίων τα αντι-ρυθμιστικά δόγματα οδήγησαν στην σημερινή κρίση, είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ζωής. Οι πολιτικές τους είναι αυτοκαταστροφικές ως προς την οικονομία και αυτοκτονικές πολιτικά."
Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχουν γίνει η Λυδία Λίθος για όλες τις οικονομίες που θα θυσιαστούν σε μια προσπάθεια να πληρωθούν τα χρέη, τα οποία δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Οι ιθύνοντες νόες απειλούν με μια μεσοβασιλεία, κατά την διάρκεια της οποίας ο δρόμος προς την χρεοκοπία και προς μια μόνιμη λιτότητα θα αρπάζει όλο και περισσότερη γη και επιχειρήσεις από το Δημόσιο και θα διοχετεύει όλο και περισσότερο εισόδημα από τους καταναλωτές για να πληρώσει δάνεια και φόρους στην κυβέρνηση, για να πληρώνει τους κατόχους ομολόγων και όλο και περισσότερα έσοδα από τις επιχειρήσεις, για να πληρώνει τους τραπεζίτες.
Αν αυτό δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι;
Ο Michael Hudson είναι πρώην οικονομολόγος της Wall Street. Είναι Διακεκριμένος Ερευνητής Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Missouri, Kansas City (UMKC) και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου και του "Super Imperialism: The Economic Strategy of American Empire" (new ed., Pluto Press, 2002) και του "Trade, Development and Foreign Debt: A History of Theories of Polarization v. Convergence in the World Economy."
Μπορείτε να τον βρείτε μέσω της ιστοσελίδας του michael-hudson.com και μέσω του email, mh@michael-hudson.com
