Η οικονομική ελίτ καταστρέφει την κοινωνία μας

"ΑΠΛΗΣΤΙΑ: Όποιος πεθάνει με τα περισσότερα παιχνίδια -
εξακολουθεί να είναι πεθαμένος".

Είναι απίστευτο το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται γύρω μας. Οι τράπεζες και τα τσιράκια τους έχουν παρεισφρύσει στις δομές των κοινωνιών και τις κατασπαράζουν. Όπως πάει, αυτοί γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, ενώ οι κοινωνίες βυθίζονται όλο και πιο βαθιά μέσα στο χρέος, μέσω του μηχανισμού της Πολιτικής Μηδενικών Επιτοκίων (ΠΜΕ). Η πολιτική αυτή είναι φτιαγμένη γι' αυτό ακριβώς τον λόγο: Την υποταγή της κοινωνίας μέσω του χρέους και τη δημιουργία μια νέας παρασιτικής “αποθεωμένης” φεουδαρχικής τάξης, η οποία θα απομυζεί την κοινωνία για πάντα και θα απαιτεί την υποταγή όλων των υπολοίπων.

Η κοινωνία μας ασφυκτιά γιατί πέρα από την επιβολή του φαύλου απεχθούς χρέους και των τοκοχρεολυσίων που έχουν καταστρέψει το εμπόριο και την αγορά, το ίδιο το φορολογικό σύστημα έχει ξεχάσει τους πλούσιους! Εδώ και χρόνια, έχουν φροντίσει και έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα φοροαπαλλαγών για τους ίδους, για να μην πληρώνουν φόρους οι ίδιοι και οι εταιρίες που δημιουργούν. Πλέον το βάρος της στήριξης του κρατικού μηχανισμού και του προϋπολογισμού του κράτους έχει πέσει αποκλειστικά στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους και σε μια μερίδα ελευθέρων επαγγελματιών. Δεν είναι κάτι το πρωτοφανές στην ιστορία αυτό ούτε θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία έχει προστεθεί και κάτι άλλο. Η λεγόμενη “κοινωνικοποίηση” των ζημιών των τραπεζών, η μετακύλιση τους μέσω της “μαγείας” των λογιστάδων και των τραπεζιτών, οι οποίοι μέσα από καθαρή απάτη έχουν μεταφέρει και επιβάλει ένα ανύπαρκτο χρέος στους φορολογούμενους. Σ' αυτό έχουν συμμάχους την κυβέρνηση και τους πολιτικούς της καταρρέουσας ΕΕ.

Η γνωστή κυρία του Συντάγματος
με ένα προφητικό και ανατριχιαστικό
μήνυμα...

Όλα αυτά όμως είναι η συνταγή για την απόλυτη καταστροφή, όχι μόνο τη δική μας, αλλά και τη δική τους. Η κοινωνία δεν αντέχει το επιπλέον βάρος της κοινωνικοποίησης, καθώς τα ίδια τα πανωτόκια το καθιστούν αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Το δε επόμενο βήμα, η μετατροπή του ανύπαρκτου χρέους σε καταναγκαστική εργασία μέσω των δικαστηρίων ή άλλων αλωμένων θεσμών, για τους κατοίκους στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, είναι το γεγονός που θα οδηγήσει την ήπειρο σε μια πρωτοφανή έκρηξη βίας.

Η λύση στα προβλήματα της κοινωνίας είναι απλή: Να επανέλθει η φορολόγηση των πλουσίων και να διαγραφούν άμεσα τα πανωτόκια των δανείων και των ομολόγων, τα οποία δημιουργούν ένα τεχνητό, ανυπέρβλητο, αδύνατο να εξυπηρετηθεί και επαχθές χρέος. Οι απαιτήσεις των πιστωτών δεν μπορεί να υπερτερούν των αναγκών της κοινωνίας και του συνόλου της οικονομίας. Η ιδεολογία του καπιταλισμού και των ελεύθερων αγορών, του συστήματος δηλαδή που υποτίθεται ότι υπηρετούν, είναι πως οι ίδιοι παίρνουν ένα ρίσκο με την ελπίδα μελλοντικών απολαβών. Τώρα τα γυρίζουν και απαιτούν μέσα από μια σειρά από απάτες που επιβάλουν στην κοινωνία να πληρωθούν με επιπλέον τόκο για την “επένδυση τους”.

Δεν μπορούμε πλέον να τους επιτρέπουμε να ενεργούν σαν να είναι ανώτεροι από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Το μόνο που κρατάει αυτό το γελοίο και σχιζοφρενικό σύστημα είναι η μηχανή προπαγάνδας που έχει στηθεί και η απειλή βίας από τη μεριά του συνεργαζόμενου κατοχικού κράτους. Όμως, όλα αυτά, οι πιστωτές, η προπαγάνδα και το εχθρικό προς τους πολίτες του κράτος, δεν ανήκουν στην κοινωνία και είναι ξένα σώματα. Καθώς η ανθρώπινη υπόσταση είναι μια κοινωνική εμπειρία και κανείς δεν υπάρχει εκτός κοινωνίας, τότε η μοίρα των ξένων σωμάτων είναι αργά ή γρήγορα να καταστρέφονται. Δεν αρκούν όλα τα χημικά όπλα του κόσμου, όλα τα πολυβόλα και τα τάνκς του κόσμου. Όταν η εξουσία είναι σε πόλεμο με το σύνολο της κοινωνίας, είναι η μοίρα της να χάσει ολοκληρωτικά. Αυτή την απλή αλήθεια την έχουν ξεχάσει πάνω στην άπληστη αγωνία τους να μαζέψουν, να μαζέψουν, να μαζέψουν και να κάτσουν πάνω τους για να μην τους τα πάρει κανείς.

Είναι πλέον απαραίτητη η επανέναρξη ενός κρατικού μηχανισμού πέρα από τα πλαίσια της φλεγόμενης ΕΕ, ο οποίος δεν θα βασίζεται στις πελατειακές σχέσεις των τοπικών βουλευτών, αλλά σε κριτήρια που προφυλάσσουν το εθνικό συμφέρον.

Το πρώτο βήμα για μια προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων μας είναι να γυρίσουμε πίσω και να οργανωθούμε αναπτύσσοντας ξανά τον αγροτικό μας τομέα. Η νέα επερχόμενη πετρελαϊκή κρίση και η επερχόμενη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το επιβάλουν αυτό. Τα τρόφιμα είναι ο βασικότερος παράγοντας για την επιβίωσή μας και πρέπει να τα διαφυλάξουμε στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Λίγη ανακαίνιση είναι ό,τι πρέπει...

Το γιουρούσι του τραπεζικού καρτέλ και όλων των ορνέων που μυρίστηκαν αίμα δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να κρατήσει για πολύ ακόμα. Μόλις η πρακτική αυτή εξαπλωθεί τους επόμενους μήνες και σε άλλες χώρες, τότε η Ευρώπη θα γίνει μάρτυρας μιας πρωτοφανούς βίας που θα τη συγκλονίσει από τα θεμέλιά της. Παράλληλα, καθώς θα πέσουν οι μάσκες, θα βυθιστεί και στη βαθύτερη ύφεση που έχει δει η ανθρωπότητα.

Σε αυτές τις συνθήκες, αυτοί που τα προκάλεσαν όλα αυτά, τα μέλη της οικονομικής ελίτ, δεν θα μπορούν να σταθούν στα πόδια τους ούτε να κουνάνε προκλητικά τίτλους ιδιοκτησίας της Ακρόπολης και των νησιών στην κοινωνία. Ούτε θα μπορούν να έλθουν και να απαιτούν κεφαλικό φόρο για τη χρήση του νερού και του αέρα, γιατί δεν τους ανήκουν.

Το πρόβλημα της κοσμοπολίτικης οικονομικής ελίτ είναι πως είναι παρασιτική και, το χειρότερο, δεν είναι μόνο ξένη, αλλά και κάθετα εχθρική στην κοινωνία, την οποία επιχειρεί να καταστρέψει. Όλα τα τεχνολογικά παιχνιδάκια του κόσμου και οι πιο στυγνοί και αδίστακτοι μισθοφόροι δεν επαρκούν για να την κρατήσουν στη θέση της για πολύ. Όπως και οι προηγούμενοι που προσπάθησαν τα ίδια στο παρελθόν, έτσι και οι τωρινοί είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Οι γαλλικές επαναστάσεις από κάτι τέτοια ξεκινούν.

Όμως το πρόβλημα είναι πως η κοσμοπολίτικη οικονομική ελίτ δεν λειτουργεί με λογικά κριτήρια, αλλά σαν ένας όχλος με μια στρεβλή ομαδική σκέψη η οποία βασίζεται σε κουβέντες μέσα στις ιδιωτικές λέσχες. Διέπεται από μια πρωτοφανή άγρια αρπακτικότητα, η οποία γίνεται εχθρότητα προς την κοινωνία, καθώς η ελίτ δεν θέλει πλέον να μοιράζεται τα πλούτη της με κανένα. Αλλά μια εξουσία η οποία βασίζεται στα ένστικτα που έχει ένα τρίχρονο μωρό δεν μπορεί να κρατηθεί για πολύ.

Η προσωρινή επιτυχία της ελίτ βασίζεται στο γεγονός πως εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας που υπάρχει στις δομές της κοινωνίας, χάρη στην υπονόμευση και στην τρέλλα του καταναλωτισμού. Όμως η τάξη αυτή ανθρώπων διέπεται και από κάτι άλλο, πολύ πιο σκοτεινό: Από τον φόβο τους πως θα χάσουν όλα αυτά τα ωραία, λαμπερά πλούτη που έχει μαζέψει. Γι' αυτό θα τη δούμε σύντομα, πιθανώς αμέσως μετά το καλοκαίρι, να γίνεται εξαιρετικά βίαιη και βάρβαρη για να υπερασπιστεί όλα όσα έχει μαζέψει.

Αν δούμε την κοινωνία μας απέξω, σαν ανεξάρτητοι παρατηρητές, θα σκεφτούμε αυτόματα πως είναι καταδικασμένη στον μαρασμό και την εξαφάνιση. Μέχρι τώρα έχει υποπέσει στο σοβαρότατο ατόπημα να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή, αντί να πολεμήσει μέχρι εσχάτων για την επιβίωση της κουλτούρας μας, των κοινωνικών συστημάτων και θεσμών μας και του έθνους μας.

Οι Έλληνες έχουμε εθελοντικά κοροϊδέψει τον εαυτό μας κι έχουμε υπνωτιστεί από την πρωτοφανή ευημερία των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν αισθανόμαστε πια πως ανήκουμε σ' ένα έθνος, αλλά πως είμαστε “Ευρωπαίοι πολίτες” ή “πολίτες του κόσμου”. Αυτή η αυταπάτη σύντομα θα καταρρεύσει και θα αποκτήσουμε ξανά μια νέα, πιο συμπαγή εθνική ταυτότητα για τον εαυτό μας. Είναι αναπόφευκτο. Ως “Ευρωπαίοι πολίτες” είμαστε μεμονωμένα και αδύναμα ανθρωπάρια που αντιμετωπίζουν έναν επιδρομέα άτακτα και χωρίς ενιαία δράση. Γι' αυτό έχουμε καταντήσει να επιτρέπουμε σε μια άπληστη, φοβισμένη ελίτ και τους υποτακτικούς της να κατασπαράζει τη ζωή μας, το βιός μας και την κοινωνία μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε τα πράγματα θ' αλλάξουν. Όταν ενωθούμε, πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες και πέρα από τις υπάρχουσες αλωμένες δομές, τότε δεν θα μπορούν να μας πατάνε άλλο με τη σιδερένια φτέρνα τους.