3 Δεκεμβρίου 2011

Μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου

Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω δεν θέλω φοβηθή κακόν, διότι συ είσαι μετ’ εμού, η ράβδος σου και η βακτηρία σου αυταί με παρηγορούσιν.
~  Ψαλμοί, κεφάλαιο 23, εδάφιο 4
"Η Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου", από τον George Inness
Καθώς προχωράμε ολοένα και πιο βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, η όραση μας καθαρίζει ολοένα και πιο πολύ. 

(Σε αυτό βοηθάνε φυσικά και οι συνεχείς απεργίες στα ΜΜΕ, οι οποίες αφήνουν το σύστημα γυμνό και μας επιτρέπουν να δούμε την πραγματικότητα).

Αυτό που βλέπουμε είναι πως το πρόβλημα είναι απλό και αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα. Είναι τόσο απλό που χάνεται μέσα στις πολυπλοκότητες της κοινωνίας και μέσα στις ιδέες και τον θόρυβο που επικρατούν.

Υπάρχει μια ομάδα στην κορυφή, η οποία έχει συνδέσει την τύχη της και την εξουσία της με το παρόν οικονομικό σύστημα. Αυτή αποτελείται από την άρχουσα τάξη και κάποιες άλλες ομάδες που την υπηρετούν: Πολιτικοί, καναλάρχες, εκδότες, οικονομολόγοι, διάφοροι καθηγητάδες και κάθε λογίς λαμόγια, κερδοσκόποι, τραπεζίτες και χρηματιστές, που εμπλέκονται στο σύστημα αυτό.

Το μόνο τους μέλημα είναι να σώσουν το σύστημα πάση θυσία. Κυριολεκτικά. Και η θέση τους είναι ξεκάθαρη. Είναι μια και μοναδική ιδέα, μια μόνο παγιωμένη οπτική γωνία, ένα ιδεολόγημα, ένα μνημίδιο που έχει επικρατήσει καθολικά στους κόλπους τους και βρίσκεται πάνω από όλα. Έχει δε επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό που αν το δούμε από μια αντικειμενική σκοπιά, τότε θα σοκαριστούμε.

Όλοι μαζί έχουν καταλήξει σε αυτό το ιδεολόγημα: "Αν δεν σώσουμε τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε θα έλθει ο οικονομικός Αρμαγεδδών". Αυτή είναι η μάντρα τους, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Και είναι ακριβώς εκείνη η ιδέα που έχει στείλει την ανθρωπότητα στα Τάρταρα.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η ελίτ έχει αναλάβει τα ηνία με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο και με ένα μοναδικό σκοπό. Να σώσει τις τράπεζες ξοδεύοντας τρισεκατομμύρια για να εμποδίσει, όπως το βλέπει, έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Όμως αυτή ακριβώς η πράξη λειτουργεί καταλυτικά για να επέλθει ο οικονομικός Αρμαγεδδών από την πίσω πόρτα. Βλέπετε, κανείς δεν μπορεί να ξοδεύει συνεχώς, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να πληρώσει τον λογαριασμό.

Από το 2008 έχουμε συνεχείς προσπάθειες για να διασωθεί το σύστημα. Κολοσσιαία ποσά από τα λεφτά των φορολογούμενων και από τις υποθήκες των μελλοντικών εισπράξεων των κρατών, έχουν ξοδευτεί και έχουν πεταχτεί στο σιφόνι, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διασωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα και το σύστημα.

Το αποτέλεσμα όμως είναι εντελώς το αντίθετο. Κάντε ένα βήμα πίσω και πείτε μου τι βλέπετε: Ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα σμπαράλια, που βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ό,τι στην αρχή της κρίσης. Η μισή Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι χρεωκοπημένη, οι περισσότερες τράπεζες να έχουν χάσει το 50% με 80% της εμπορικής τους αξίας. Σκιώδεις τράπεζες-κολοσσοί, όπως η Bank of America και η JP Morgan, που σύντομα δεν θα υφίστανται, καθώς φλερτάρουν με τη χρεωκοπία. Μια Κίνα που αρχίζει να βλέπει ύφεση παντού και μια Ιαπωνία που σύντομα θα μας συγκλονίσει με τα πρωτοσέλιδα της χρεωκοπίας της, η οποία είναι πλέον αναπόφευκτη.  

Τίποτε λοιπόν δεν πάει καλά, όπως υποτίθεται θα πήγαινε με τα μέτρα λιτότητας που προωθεί για τα κράτη το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καρτέλ, με στόχο να σωθεί το ίδιο από τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα που έρχεται.

Ο λόγος είναι τόσο απλός και τώρα που βρισκόμαστε μέσα στη Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου είναι ξεκάθαρος: Το να σωθούν οι τράπεζες δεν είναι το ίδιο με το να σωθούν οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες. Κι όμως, η ολοένα και πιο σκληρή λιτότητα που έχει εξαπολυθεί και επιβληθεί πάνω μας είναι το καταστροφικό κόστος που πρέπει να πληρώσουμε για να διασωθούν οι τράπεζες και να συνεχίσουν να υπάρχουν!

Μέσα στο μεγάλο σκοτάδι που κρύβει την Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, η πανικόβλητη ανθρωπότητα έχει μια πολύ σημαντική απόφαση να πάρει. Ή θα σώσει τις τράπεζες ή θα σώσει τις κοινωνίες. Να σώσει κάποιους οργανισμούς που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο; Ή να σώσει τις κοινωνίες που αυτή τη στιγμή συγκλονίζονται συθέμελα λόγω του κόστους της διάσωσης ενός βαθύτατα χρεωκοπημένου και αποτυχημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού;

Βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου
τα πράγματα είναι ξεκάθαρα πια...
Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα συνεχίσουμε να ακούμε διάφορες επίσημες και ανεπίσημες οικονομικές "προβλέψεις", που συνεχώς θα αναθεωρούνται, για την επιστροφή στην ανάπτυξη. Θα μας ταράξουν επίσης στις "επιστημονικές προβολές" για το έλλειμμα, μέχρι 100 χρόνια στο μέλλον, οπότε θα "επιστρέψουμε στις αγορές". Παρόμοια ψέματα ακούγονται από όλα τα ΜΜΕ σε καθε γωνιά του δυτικού κόσμου.

Στην Ελλάδα, ήδη μας λένε πως ο ρυθμός της οικονομικής συρρίκνωσης θα μειωθεί και το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα κοπεί στο μισό, όσο φυσικά θα λαμβάνονται "απαραίτητα" μέτρα λιτότητας ή θα τιμωρούνται παραδειγματικά οι "δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες". Εδώ θα πρέπει να πούμε το αυτονόητο: Αυτές οι προβλέψεις είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, η οποία είναι πολύ χειρότερη από τις προβλέψεις, όπως συνέβη άλλωστε και πέρυσι, αλλά και πρόπερσι. Τα ψέματα δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, ούτε να κρατήσουν τις μάζες πειθήνιες για πάντα.

Κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, η σχέση χρέους προς ΑΕΠ δεν υπερέβαινε ποτέ το 200% κι αυτό για να αντιμετωπιστούν οι δαπάνες πολέμων. Σήμερα παγκοσμίως η σχέση χρέους προς ΑΕΠ βρίσκεται στο 310%. Το χρέος αυξάνεται 11% το χρόνο! Όποια πιθανότητα ανάπτυξης και να υπήρχε, καταστρέφεται από το ίδιο το χρέος! 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να σωθούν οι τράπεζες και το σύστημα, αλλά να αλλάξουν. Να σταματήσει η ανθρώπινη οικονομία να βασίζεται στο χρέος και στο χρήμα ως χρέος. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε πίσω, στις εποχές που το χρήμα το εξέδιδαν τα κράτη και δεν εμπεριείχε από τη γέννησή του το χρέος μέσα του (Βλέπε το άρθρο Ο Ενδέκατος Βώλος).

Όσο αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα-βαμπίρ συνεχίζει να υφίσταται, θα συνεχίζει να απομυζά από τις κοινωνίες αυτό που τις κρατάει ζωντανές, το αίμα τους - αυτό που ονομάζουμε εθνικό πλούτο. Από ένα σημείο απομύζησης και πέρα, οι κοινωνίες πεθαίνουν.

Το ζήτημα δεν είναι ταξικό. Δεν βρίσκεται μόνο σε κάποια πάλη ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις για το ποιός θα είναι το αφεντικό. Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της ανθρωπότητας. Γιατί αντίθετα με όσα πιστεύουν μερικοί ψυχοπαθείς πλούσιοι νεοταξίτες κερδοσκόποι, δεν μπορεί η ανθρωπότητα να υπάρξει χωρίς κοινωνίες. Ούτε οι ίδιοι είναι εκτός κοινωνίας. Και αυτή η πλάνη τους μας έχει οδηγήσει ώς εδώ. Βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, με το τρομερό παγωμένο σκοτάδι να μας σκεπάζει όλους...